Diana ontdekte punk toen ze een jaar of zeventien was en voor het eerst punkmuziek op de radio hoorde. Het maakte bijzondere indruk op haar en ze kwam in contact met andere punkliefhebbers, waaronder Hugo Kaagman en Christian Kanstatt. Hugo en Christian woonden in een kraakpand aan de Sarphatistraat, het Zebrahuis, en brachten vanuit daar een fanzine uit: De Koecrandt. Diana ging ook in het kraakpand wonen en kwam in de redactie van de Koecrandt terecht.
Op haar achttiende kwam haar eerste dichtbundel uit. Diana ontwikkelde zich tot een spil in de Amsterdamse punkbeweging. Ze richtte in 1978 punkclub DDT666 op in de kelder van het Zebrahuis, “omdat Paradiso vond dat punk voorbij was.” Samen met Hugo Kaagman opende ze twee punkwinkels: Gallerie Anus en Galerie Ozon. Veelvuldig trad ze op met haar band en als performance-dichter. Diana werd al snel ontdekt door het ‘literaire wereldje’, “ineens was mijn werk poëzie en blijkbaar behoort dat tot de letterkunde.” Ze wist daarmee een brug te slaan tussen jeugd en literatuur en tussen punkgemeenschap en maatschappij.
Haar gedichten van toen verwoorden het doemdenken van die tijd. “Van Agt vertelde dat er een generatie was dat als human surplus, als lost generation geboren was. Dat we een overbodige generatie waren. Dat schept een hele wonderlijke sfeer.” En toen was daar punk. “Punk gaf zo’n enorme energie.” De politiek stond mijlenver van de jongeren vandaan. “Het was vrij nieuw dat jongeren zich zo afstandelijk van de samenleving opstelden. Punks hadden zoiets van: die hele maatschappij bekijk het maar!”
Diana treedt nog regelmatig op als dichter en heeft inmiddels vele dichtbundels en een roman op haar naam staan.
Bekijk het artikel hier online.
